Actueel??
Lees het voorwoord van J.H. Scheps in het boek "Ik bèn een Papoea" van wijlen Zacharias Sawor, en je zult zien dat de situatie nog niets veranderd is: Nederland altijd een grote bek over van alles en nog wat in de wereld, maar als het om de Molukken of Papua gaat, is er een dodelijk stilzwijgen.
Ik laat J.H. Scheps aan het woord:
Nederland is ontzet vanwege de gruwelen die door Nederlanders in het verleden in Indonesië zijn bedreven en zouden zijn bedreven.
Nederland demonstreert tegen Griekenland en spant zich in voor Biafra. Nederland vliegt van de ene betoging naar de andere. Vooral als er politieke winst behaald kan worden, zijn bepaalde Nederlanders buitengewoon aktief. De moordpartijen die na de overdracht van de soevereiniteit door Nederland aan de Republiek der Verenigde Staten van Indonesië, omgezet in de Republiek Indonesië, jegens Ambonezen, Papoea's en kommunisten geschied zijn, houden sterk verontwaardigd Nederland minder of helemaal niet bezig. Ons solidariteitsbesef gaat niet zo ver, dat wij een nationale demonstratie houden teneinde op te komen tegen het uitmoorden van dat deel van de bevolking dat kommunistisch gestempeld is of gemakshalve werd. Als maar een onbekende griekse parlementariër benard wordt springen wij op en staat de beeldbuis klaar om ons te vertellen hetgeen verontwaardigd Nederland moet doen opspringen. Als daarentegen de leider van een stuk verzet tegen de diktatuur en de onvrijheid in Indonesië, dr. Chris. Soumokil, wordt afgeslacht zeggen wij nauwelijks iets.
De allerkleinste staatjes moeten worden en worden toegelaten tot de Verenigde Naties. Mensen die nauwelijks lezen of schrijven kunnen dringen wij naar de stembus te gaan en wij heten deze volkeren en staten hartelijk welkom in het midden van de Verenigde Naties.
Terwijl wij zo intens braaf tegen alles en iedereen protesteren weten wij stelselmatig te zwijgen over Ambon en Nieuw-Guinea. Onze pers weet bijna alles en meldt ook alles als het gaat om onderdrukking en verzet. Over Nieuw-Guinea zweeg zij in de jaren van de indonesische terreur, en de diktatuur over de Papoea's uitgeoefend gaf ons geen woord van protest in de mond. De uitplundering van dit gebied, de verarming van dit volk, werd met een schouderophalen beantwoord.
Geheel de wereld omvatten wij in ons zo allerbarmhartigst protesterend hart doch voor de Papoea's hebben wij zelfs geen klein plekje in dit zo snel en fel bewogen mondiaal gemoed. Aan Papoea's, die wel lezen en schrijven kunnen, die wel een behoorlijke vorming hebben, dreigt het stemrecht te worden ontnomen en Nederland hoort het aan. Een handvol lieden, door Indonesië uit te zoeken en onder zware druk te zetten, moet beslissen - als de wereld het niet weet te verhinderen - over de toekomst van een deel van een der grootste eilanden van de wereld. Een eiland dat, wanneer het oostelijke en het westelijke deel eens met elkaar verenigd zullen zijn, van betekenis zal worden in de wereld van morgen.
Nederland heeft, men moge het wel, men moge het niet betreuren, een zekere verbondenheid met de volkeren van Indonesië. Nederland beeft, hetzij terecht, hetzij ten onrechte, in het gebied van Westelijk Nieuw-Guinea bepaalde verwachtingen gewekt en zekere verplichtingen op zich genomen. De Verenigde Naties dragen stellig verantwoordelijkheid voor hetgeen ten aanzien van het gebied Westelijk Nieuw-Guinea en de Papoea's zal gebeuren en niet zal gebeuren. Dezelfde rechten en vrijheden die men de Republiek der Verenigde Staten van Indonesië heeft gegeven zal men de volkeren van Nieuw-Guinea, die in het voormalige nederlandse, evenmin als die in het hedendaagse australische deel, niet kunnen onthouden. Wie droomt van een blijvende koloniale lijn, dwars door het eiland, zal pijnlijk wakker geworden, moeten ervaren, dat de Papoea's niet van plan zijn te blijven leven onder indonesische-australische koloniale heerschappij.
Hetgeen Indonesië, terecht ons inziens, verwierf, zal de Papoea's van het gehele eiland niet blijvend kunnen worden onthouden.
De Papoea Zachi Sawor, geboren en getogen Biakker - Biak is het Friesland van (Nederlands-) Nieuw-Guinea - heeft gedronken uit de beker van de nationale vrijheid. Jong genoeg om het kolonale verleden niet gekend te hebben naar voor-oorlogse opvatting, wil deze jonge Papoea zijn volk vrij zien. Bovendien heeft hij dezelfde ervaringen opgedaan met de Indonesische bezetter die wij van de Duitsers hebben ervaren. In verbondenheid aan zijn volk heeft hij de voorrechten en de baantjes versmaad, die Indonesië weet aan te bieden, om te lijden met zijn door de wereld aan zijn lot overgelaten volk. Zijn verontrecht volk. Hij, die als ambtenaar de glorie van Djakarta had kunnen ontvangen heeft dit alles schade en vuil geacht om de uitnemendheid van de trouw aan eigen volk en eigen ideaal. Zo heeft deze strijder van het verzet met zijn vrijheid geboet in de harde kerker van de bezetter.
In dit boekje is geen koloniale Nederlander aan het woord, hier spreekt geen man "die er nooit geweest is", geen man die bij bedoelingen heeft. Hier schrijft geen man die zich lijmen liet door Nederlandse zakenlieden of Nederlandse studenten, die trouwens niet wisten hoezeer zij in de kaart van het koloniaal imperialisme, ditmaal het Indonesische, speelden. Hier vraagt een Papoea recht voor zijn volk. Hier vraagt een man, die de gevangenis van binnen kent, aan Nederland en de Nederlanders: recht!
Deze Papoea trekt de lijn van Indonesië, getrokken 17 augustus 1945, konsekwent door en vraagt voor zijn volk aan Nederland, aan Indonesië, aan de Verenigde Naties: dezelfde rechten en vrijheden die Indonesië voor zich vroeg, nam en kreeg.
Den Dolder, mei 1969. J. H. Scheps